Fedakarlık Duygusu ve Türk Harp Tarihinden Bir Örnek

Fedakarlık, bir insanın inandığı değerler ve idealleri uğruna zamanını, sevdiği şeyleri, sağlığını ve hatta canını hiçe sayma duygusudur. Gündelik hayatın her devresinde insanlar belli şeyler için fedakarlık gösterirler. Anneler ve babalar çocukları için, öğretmenler öğrencileri için, öğrenciler dersleri için, çalışanlar işleri için türlü fedakarlıklarda bulunurlar. Hepsinin fedakarlıklarının kendine göre bir değeri vardır ve kutsaldır. Ancak şahsımca, ateş hattında vatanı ve inandığı değerler için savaşanların gösterdikleri fedakarlıklar bunların hepsinden daha büyüktür. Çünkü orada bir insan feda edebileceği en son ve en değerli şeyini ortaya koyar : Canını...

Savaşta askerlerin gösterdikleri fedakarlıklar söylenegelir. Ancak tarihte hiçbir asker o en kıymetli varlığı olan canını feda etmek konusunda Türk askeri ile kıyaslanamaz. Türk askeri ne için mücadele ettiğini bilir. O yüzden canını feda etmekte hiçbir zaman en ufak bir tereddütte dahi bulunmaz. "Devlete bir can borcumuz var, onu da seve seve veririz" anlayışının ürünüdür bu fedakarlık. "Ölürsem şehit, kalırsam gazi" düşüncesiyle yapılır bu fedakarlık. Türk askerini idrak edememiş zihinler için bu düşünce oldukça hamasi gözükür. Ama başkaları için hamaset edebiyatı olarak algılanan bu olaylar, bizim gerçek tarihimizin bir parçasıdır ve Türk milleti varolduğu müddetçe, Türk askeri daha nice hamaset destanı yazacaktır.

Fedakarlık duygusuna tarihimizde sayısız örnek vardır. Çünkü Türk harp tarihi fedakarlıklarla kazanılmış savaşlarla doludur. Özellikle bir örnek vardır ki, dünya harp tarihinde eşi görülmemiş bir olay olması itibariyle, kendine has bir yere sahiptir. Bu olayın baş kahramanı ise Bandırmalı Topçu Üsteğmen Mehmet Gönenç'tir.


Bizi Kendi Ateşimizle Şehit Edin...



22 Nisan'ı 23 Nisan'a bağlayan gece BM Kuvvetleri'nin en ileri noktasında bulunan 9. bölük mevzilerinde askerler Çinliler'e karşı tetikte bekliyorlardı. Bu askerler arasında Topçu Üsteğmen Mehmet Gönenç de vardı. O gece Çinliler'in korkunç taarruzu başlamış ve 9. bölük mevzileri işgal edilmişti. Tüm gece boyunca topçu ateşini idare eden Mehmet Gönenç'in bulunduğu tepe de Çinliler tarafından kuşatılmıştı. Türk askerinin kahramanca savunmasına rağmen Çinliler kıskacı daraltmışlar ve Türk birliğine ağır kayıplar verdirmişlerdi.
Topçu tabur karargahı uzun zamandır Mehmet Üsteğmen'den haber alamamanın verdiği tedirginlikle beklerken, birden alay topçu irtibat subayı Yüzbaşı Refik Soyut telsizde Mehmet Üsteğmen'in sesini duydu:
"Düşman bulunduğumuz tepeyi işgal etti. Çok şehit verdik. Telsizcim şehit oldu. Koordinat veriyorum. Bataryalar ateş etsin."

Mehmet Gönenç'in verdiği koordinatları duyan irtibat subayı heyecanla:
"Vermiş olduğunuz koordinatlar bulunduğunuz yerdir!"
Üsteğmen Gönenç:
"Evet, öyle. Biz düşmana teslim olmak istemiyoruz. Bizi onlara teslim etmeyin. Vasiyetimiz budur. Bizi kendi ateşimizle şehit edin."

Bu sözler Mehmet Üsteğmen'in son sözleri olmuş ve telsiz bağlantısı kesilmişti. İrtibat subayı ne yapacağını bilemez halde topçu taburu karargahına koştu. Mesajı karargahtakilere iletti. Odada bulunan Tabur Komutanı Yarbay Tahsin Kurtay, muavini Binbaşı Ahsen Kaya, harekat subayı(S3) Binaşı Şemsi Eralp ve 25. Tümen'de görevli topçu irtibat subayı Yüzbaşı Alaattin Haydaroğlu sessizce birbirlerine bakıyorlardı. Onlar da ne yapacaklarını şaşırmışlardı. Çünkü tarih böyle birşey kaydetmemişti.

Kısa sürede kendilerine geldiler ve Üsteğmen Gönenç'in vasiyetini yerine getirmeye karar verdiler. 25. Tümen topçusuna da haber verildi ve Türk Tugayı'nın toplarıyla birlikte tüm tümen topçusu Üsteğmen Mehmet Gönenç'in bulunduğu yere ateş yağdırmaya başladılar.
Bu sırada telsiz konuşmasını bitirmiş olan Üsteğmen Mehmet Gönenç, telsizi bir kenara atmış ve tüfeğini kapmıştı. O gece orada bulunan ve sağ kurtulan bir askerin ifadesine göre silahını eline alan Üsteğmen Gönenç:
"Yaşasın vatan! Yaşasın Millet! Vuruşun yiğitlerim!" diye bağırmış ve düşmanın üzerine atılmıştır. Bu sırada göğsüne isabet eden kör bir kurşunla şehit olmuştur. Bu esnada, ölmeden hemen önce canını hiçe sayarak kendi bulunduğu yere yönlendirdiği topçu ateşiyle düşman ağır zayiat vermiş ve geri çekilmiştir. Bu sayede birçok Mehmetçik o tepeden sağ çıkmıştır.
Mehmet Gönenç, o soğuk Kore gecesinde, vatanından 9000km uzakta, fedakarlık duygusunun vücuda gelmiş bir hali olarak ismini tarihe geçirmiştir. Mekanı cennet olsun.